Veranderende liftetiquette

De lift heeft het stedelijke landschap veranderd en verrassend genoeg ondergaat de kleine ruimte van de lift ook subtiele veranderingen: de sociale etiquette in de lift is ook afgeleid en ontwikkeld. Vroege liften hebben over het algemeen borden geplaatst: ga alsjeblieft in en ga snel uit, kijk eens naar deliftdeur. Naarmate liften populairder werden in de late jaren 1880, bevonden heren die op hen reden zich in een dilemma: moeten ze hun hoeden uittrekken om binnen te komen? Als een vrouw in een lift komt, moeten ze dan hun hoeden uitdoen? Dit komt omdat destijds liften kunnen worden beschouwd als zowel privéruimte als openbaar vervoer, en de juiste etiquette nog niet was ontwikkeld. In 1886 bood de New York Times een compromis: mannen konden hoeden dragen in de liften van drukke openbare gebouwen; Maar in de lift van een hotel- of privé -appartementengebouw moeten ze hun hoed uitdoen.

Veel van de sociale etiquette die zich heeft ontwikkeld met de populariteit van liften is onuitgesproken en conventioneel geweest en verschijnt op een minder rigide manier. Iedereen die in een hoogbouw kantoorgebouw werkt, is bekend met de ongeschreven regel datlift passagiersMoet proberen de ruimte in de lift evenzeer te verdelen, en het wordt als onbeleefd beschouwd om te dicht bij andere passagiers te komen. Lift -etiquette varieert van tijd tot tijd en van cultuur tot cultuur. In Japan, bijvoorbeeld, zullen junior staf senior personeel eerst de lift in de lift laten en vervolgens de knop voor hen drukken.

Een ander stuk liftetiquette is om een minimum te beperken. Passagiers worden geadviseerd om te zwijgen of kort te begroeten. Tenzij ze in een lege lift stappen, moeten twee mensen hun gesprek pauzeren tijdens de liftrit om anderen niet te storen. Bovendien wordt vreemden in de lift geadviseerd om oogcontact te voorkomen. Over het algemeen moet je niet zingen, fluiten of eten in de lift, en zelfs het nalaten om de liftdeur onder ogen te zien, kan andere passagiers van streek maken.

Een paar jaar geleden voerde een academicus genaamd Rebecca Rousi een antropologisch onderzoek uit naar liftgedrag in twee kantoorgebouwen in Australië. Ze ontdekte dat hogere status of oudere mannen liever achterin liftauto's leken te staan. Voor hen stonden jongere mannen, en voor hen waren vrouwen van alle leeftijden. Mannen kijken naar de liftbodemonitor, ze kijken naar zichzelf in de zijspiegel, of naar de weerspiegeling van anderen in de spiegel; Vrouwen staren naar de liftbodemmonitor of naar de vloer en vermijden oogcontact met andere gebruikers. Rebecca Rousi gelooft dat liften een unieke sociale structuur presenteren en dat de prestaties van elke passagier kunnen voortkomen uit een onderbewuste machtsstrijd.